|
 |
Το
πασίγνωστο «ζεϊμπέκικο» των Νεοελλήνων, που επανάκαμψε στη γενέθλια γη των
με τους Μικρασιάτες πρόσφυγες, ιδιαιτέρως αυτούς, πού προήλθαν από την
περιοχή του Αϊδινίου, όπού ιδιαιτέρως αγαπιόταν.
Όπως καταφαίνεται από την απεικόνισή του σε αγγεία χορευόταν από άνδρες ή
γυναίκες, κατά μονάς ή ζεύγη, και χαρακτηριζόταν από μεγάλη
αυτοσυγκέντρωση, αν μη έκσταση των χορευτών, και με κινήσεις χεριών και
ποδιών, όπως και κάμψεις του σώματος βαριές και σεμνοπρεπείς. 'Ήταν «χορός
ψυχής».
«`Ο Ζεϊμπέκικος χορός είναι παλαιότατος ελληνικός ρυθμός και χορός.
`Η ονομασία του σχετίζεται με δυο από τους πλέον σεβαστούς αρχαίο
ελληνικούς θεούς, τον Διά και τον Βάκχο... Τα ρεμπέτικα τραγούδια κατά το
σκέλος των στίχων, σε πλήρη αρμονία με την μουσική και τον ρυθμό,
περιγράφουν τις καταστάσεις εκείνες, που απαλύνονται, ανακουφίζονται ή υπερνικώνται διά τής ρέμβης ερωτική απογοήτευση, αχαριστία, κοινωνική
αδικία. Ποτέ, όμως, δεν εκφυλίζονται σε θρηνωδία και κακομοιριά, ενώ,
αντιθέτως, τονίζουν την υπερηφάνεια, το φυσικό μεγαλεiο και τη
μεγαλοφροσύνη του ρεμπέτη».
 Ο
χορός ταυτίζεται με τον αθλητισμό
|
Zebechkicus (Zeus
+ Bacchus)